Perhentian Islands

Dag 11,12,13
En of het zin heeft gehad om midden in de nacht op te staan! Wat een wedstrijd.... We love het Nederlands elftal. Het kostte daarna een tijdje voordat we de slaap konden vatten, maar gelukkig konden we uitslapen.
Om 10 uur vertrok ons busje naar de Perhentian Islands. De eigenaresse van ons hotel had ons verteld dat we dan rond 16 uur op het eiland aan zouden komen. Een half uurtje had ze zich best mogen vergissen, maar 2,5 uur vond ik toch wat veel. Ok, we hadden even file, maar voor de rest liep de reis prima. Afgezien van het feit dat we toch nog een keer over moesten stappen op een ander busje. De reis zou toch echt non-stop zijn.... Daar hadden we nog extra om gevraagd. Beetje jammer, want hele vakantiedagen in een bus zitten is niet onze favoriet. Maar ons er super druk om maken, daar deden we alleen onszelf kwaad mee. Dus accepteren en alles maar op ons af laten komen, dat was de missie.
We kwamen laat, maar nog net in het licht aan op het eiland. Het is mooi hier. Kristalhelder water. Wit zand. En heel erg warm. We moesten even acclimatiseren van de koele lucht in de hooglanden. Maar goed.... Als dat alles is :-)
Toch wel moe van de reis besloten we op tijd naar bed te gaan. De dag erna besloten we lekker rustig aan te doen. Op het strand niksen leek ons wel wat. Dat hebben we dan ook gedaan. Heerlijk! Af en toe een verfrissende duik, met snorkel en duikbril, leverde ons prachtige onderwater taferelen op. Echt tientallen, misschien wel honderd vissen zwemmen om je heen. Zebra visjes, blauwe vissen, doorzichtige vissen, grote en kleine vissen, van alles wat. Het koraal is er niet best aan toe bij ons hotel, maar bij de buren is het wat beter.
Ik voelde me niet zo lekker vandaag, dus dat rustige dagje kwam goed uit. 's Nacht zou blijken dat ik toch een voedselvergiftiging heb opgelopen. Ik viel op de badkamer flauw, van de wc af, en werd wakker op de badkamer vloer waar Ben mij vond. Later viel ik nog een keer weg en dat was wel even schrikken. Ik was even bang dat ik net zo ziek was als in Turkije, alweer tien jaar geleden. Gelukkig valt dat mee. Ik voel me slap als een vaatdoek (Ben noemt me de Vietnamese Boneless Chicken) omdat ik weinig kan eten en alles er weer uit komt, maar als ik me rustig houd komt het wel goed. Ik heb een soort norrit gekregen en drink veel. Net heb ik zelfs een half bordje soep gegeten, Ben is trots op me. Ik heb het opgelopen bij ons hotel, Abdul's Chalets. Op zich prima hier, maar eten doen we voortaan toch maar ergens anders...
Ik hoop dat ik me morgen beter voel zodat we een stukje kunnen varen op een kajak en van andere verlaten strandjes kunnen genieten en kunnen snorkelen bij rustige stukken zee waar nog meer vissen zullen zitten. Dadelijk op tijd naar bed. Ben gaat nog voetbal kijken.